استاد خلیل الله خلیلیی
رهـــــــــــــــروی روشندلی از بایزید کــــــــــرد پرسش کای مراد هر مرید
باز گو آخـــــــــر کجا بشـــــــــــتافتی کـــــاین همه گنج سعـــــــــــادت یافتی
گفت از یــــــــــک قطره اشک مادرم شاهد مقصود آمـــــــد در بـــــــــــــرم
گنج هـــا در دیدۀ نمناک اوســــــــــت این گهرهـــــــا اشک های پاک اوست
شام ها چـــــــــــــون باز خفتی مادرم بــــــــــــود در پایان پــــــــایش بسترم
تا دل شب داشــــــــــت با من راز ها گفتـــــــــــــــگو ها، قصه ها، آواز ها
قصه ها شیرین تر از شهد و شــــکر نغمه ها جـــــــان بخش چون باد سحر
نا گهان شـــــــــامی هوا بس تیره شد بـــــــــــرف بر شهر و ده ما چیره شد
خـــــــون به تن از شدت سرما فسرد شعله از دم ســـــــــــــــردی ایام مرد
نیمه شب شد مادرم از خواب خاست از من افسرده جـــــامی آب خـــواست
تا گـــــــــــــرفتم لرز لرزان جام آب مادرم را بار دیــــــــــــگر برد خواب
من ســـــــتادم خشک بر جا از ادب چشم بر ره، جـــام بر کف جان به لب
آب را از فـــــــرط سردی بست یخ جــــــــــــام را با دست من پیوست یخ
صبح شد چون بارگـــــــاه فیض باز مادرم بر خـــــــــــــاست از بهر نماز
دید ســـــــوی من که لرزانم چو بید گشته ام چـــــــون برف سر تا پا سپید
گفت ای فــرزند بر کف جام چیست راستگو ایـــــــن لرزه بر اندام چیست
از چه رو این جـــــــام را نگذاشتی خـــــویش را در رنج و محنت داشتی
گفتم ای مادر؛ خطا بود این که من می نهادم جـــــــام بهر خـــــــــویشتن
تو زمن گر آب می کــــردی طلب خفته مــــــــی دیدی مرا دور از ادب
مادر از گفتار من بــــــی تاب شد دل مــــــیان سیـــــنۀ وی آب شــــــد
ســــــرزد آهی از دل غمدیده اش قـــــطرۀ اشکـــــی چکید از دیده اش
اشـــــک مادر گنج گوهر زا شود مرد از آن یک قطره چون دریا شود
مقام والای مادر
