در تقابل آیینه‌ها
سرودی از: عبدالحسین توفیق
منبع: فصل نامه فرهنگی، ادبی و پژوهشی حجت، سال اول،صفحه ۸۵-۹۸شماره سوم، میزان- قوس۱۳۶۹٫
دو رفیق خجسته
دو رفیق بیهمال ورحانی که بازلال رشحات شان حماسه سرایی را بکرسی نشاندند.
شاعــــــر سحار حماسی ســــــــــــــرای
عاشق شعر و سخن جان فـــــــــــــزای
قافیه سنج سخن دلپـــــــــــذیـــــــــــــر
لخلخه سای گل و مشـــــــــک و عبیـر
نــادره کار سخــــــن مینــــــــــــــــوی
معــــــر که دار غــــزل و مثنــــــوی
چنـــــــگ نوازنده ســـــــاز سخــــن
حاشیـــــه پرداز طــــــــــــراز سخن
عـــــــــود قمـــــاری بساط وجـــــــود
شمـــــــع گدا زان رباط وجـــــــود
از نمــــــــــک درد جگــــر سوخته
چاشنــــــــی ســــوختن اندختـــــه
***********
در هنـــــر نظــــــــم سدیــد و عمیق
نام (دقیقی) و به معنــــی دقیــــــتق
لالـــــه او داغ دل کـــوهســــــــــار
پور گـــــرامــــــی و خلف نو بهار
وقت جوانی که خوش باش و گشت
تاخت به صیــــد سخن کوه و دشت
قصـــــه پیکار شجاعـــــــان شنفت
و آن چه فــــراورد، دل انگیز گفت
*******
نغمه پر شور سخن ساز کــــــرد
(زلف گر هیگر) سخن باز کـــــرد
(قصه گیسو) به دل شب رســــاند
دید لبــــــــی و (لب حیرت گزید)
(شیر زیاقوت) بر آن لب کشیـــد
در سخن لب چو لب خود گشــــــاد
(آب خضــــــر) را به لب لعـــل داد
تیــــر (طـــرازی) و کمـــان (بابلی)
بست (بر ابروی بت) از خوش گلی
گفت (به رخ زلف )(ز رستم کنــد)
سرخ گل باغ فگنـــــــده به بنـــــد
*******
رنگ جهــــان (گـــــــونه طاوس) داد
( نـــــــرم ودرشتیش) به پهلـــــو نهاد
از ( می و از مشک زمین را سرشت)
چـــون (مثل دوست به صحرا نوشت)
***********
کــــــوکبــــــــــــه بارگه و (بزم گاه)
طنطنـــــه معـــــــــــرکه و رزم گاه
حرف (قلمـــــــــــرو )به قلم در کشید
غوطه به دریا زدو (گوهر کشید)
ریختــــــــــه بر صحفــه (جنگاوری)
غالیـــــــــه راستــــــــی و باوری
********
او(یل) انگیـــــــزه به میدان کشید
پرده ز رخسار دلیــــــــــــران کشید
تاخت به میـــــــــدان حماسی(سمند)
لــــــــــرزه به (بحر متقارب) فگند
********
داد نشان، او ره کاخ بلنـــــــــــــد
شیوه (تابیدن) زلف کمنـــــــــــــد
(خشت بنا رفت به چــــــرخ برین)
طرح نگــــــر(متبکری را ببین!!
بس‌که دلش داغ اسیــــــــری شنید:
(تاج بر آزاده ســــــــزاوار) دید
******
نام (درفش) هر چه همایـــون نوشت
باقلم نادره هامــــــــــــــــون نوشت
(باره ) ( توفنـــــــــده) دوانده برآب:
( چشمــــه تاریک شده آفتـــــاب)
********
کثــــرت پیکان به یکـــــی کار زار
( ابر فلک گفته) و ( المــــــاس بار)
کاشتـــــن نیزه به میـــــــدان جنگ
گر نخلـــــد! معـــــــرکه کرده قشنگ
یاد ( هـــــزیمت ) چه خوش آمیخته
(نیزه شکسته و سپــــــر ریختــــه)!!
هست: از این نادره گـــــــویــی زیاد:
در سخـــــــــن نادره او ستـــــــــــــاد:
من بشمـــــــــــــــردم ز هزاران یکی
پیش سخــــــن سنج بس است اندکی
بود( سه ده ساله ) که در خاک خفت
توطئــــــــه کشتن او کس نگفت!!..
********
چرخ که ( اندر کجی و کاستی است)
دشمــــن اهل هنــــــــر و راستیست
*******
تاک- به فــــــــردوسی پاکـــــی نهاد
رشتـــــــه (شــــاهنامه ) او دست داد
عطـــــــــر سخــن داد دماغش تری
بوی گلشــــــــن خواند به باغ (دری)
********
از روش گفت سخــــــن کار طوس:
(( روز چو در شد به خم آبنـــــوس))
ظلمــــت گیتـــی چو سیـــــه تاب شد
مــــــــرغ دلش سست پر خواب شد:
*********
دید(دقیـــقـــی ) به وقــار و جـــــلال
شـاد دل و خـوش نفس و خـوش مقــال
جــــام میی داشت به کف چــــون گلاب
خوش‌مــــزه، خوش بوی برنگ شباب
گـفـــت (منت پیش سخــن داشتــــــــم)
پیش ز تو (تخــــــم سخن) کاشتـــــم
قصه (گشتاسپ) هم( ارجاسب) گیــــر
هم ز قـــــــوی چنگ معارک (زریر)
از پی من آی و مفــــــــــرسای هوش!
جام گـــــــوارنده بگیـــــــر و بنوش!
*******
فـــــردوسی گــزین، با چه رسایـــی
حق نیکــــــویـــــــی دقیـقــــــــــی را
به انصــــــاف و با نهایت صاف دلی
ادامــــــــــــــــــــــــی کنــــــــــــــد که:
( من گــــرفتم) و بر او ( آفــــــرین)!
اوره پیـــــوند، نمــــــــود (انــــــدرین)
او شد ملهم منش الهـــــــــام گیــــــــر
وعظ پـــــذیرا و وصیت پــــــــــذیر!
رهـــــروی ام دید: به من توشـــه داد
روشنــــــی‌ام دید: پرن خوشـــــه داد
********
دست معانیش به بحـــــر سخــــــــــن:
(داد گــــــــزین ماهی در شست من)
(من بســـــــــرایم سخنی کو بگفت)
او گهــــــــری داشت که نیکو بسفت
********
نیز هشیـــــــار سخن سنج طوس:
دست ( دقیقــــی) به ادب داده بو
آن خود هر گه که نکــــویده است:
( تالـــــی او)گفته و بالیـــــــــده است
در حقش آن‌گه که سخــــن رانده است:
( راهبر خویش) او را خوانده است…
*******
راستــــی و همــت عالـــی نگـــــــر!
صاف دلــــی، نیک خصالی نگـــــر!
او – روش نظم ( دقیقـــــــی) سپـــرد
گرد غم از چهر دقیقـــــی ستـــــــرد
و( آن چه دقیقی)و به وی ارشاد کرد:
روح دقیقـــــی به سخن شاد کـــــرد!
هر که: نبوغیش فلک پایــــــــــــه بود:
از اثر پاس گــــــــــــــــران مایه بود!
******
برمن و تو آن‌چه مسلـــــــــــــــم بود:
حق دو استاد معظـــــــــــــــــــم بود!
ناظـــم ( شـــــاهنامه ) پرنای و کوس:
فکر ( دقیقــــی ) شد و ( دانای طوس)
گـــــــوی به چوگان دو مرد گزین!
بادا بر هـــر دوی شان آفـــــــــرین!
*******
